Witamy na oficjalnej stronie kategorii F3K w Polsce.

Konkurencja modeli szybowców R/C wyrzucanych z ręki – F3K – jest stosunkowo „młodą” dyscypliną modelarstwa, która zdobywa coraz większą popularność – także wśród ludzi „po pięćdziesiątce”. Status klasy mistrzowskiej nadano jej w roku 2007, a już 4 lata później odbyły się pierwsze mistrzostwa świata. Rosnącą popularność modeli F3K zawdzięczamy mniejszym wymiarom niż ma to miejsce w innych klasach modeli zdalnie sterowanych. W tym przypadku maksymalna rozpiętość skrzydeł modelu wynosi 1,5 m. Dopuszczalna masa startowa (z pełnym wyposażeniem) to tylko 600 gramów. Nie ma potrzeby stosowania jakichkolwiek urządzeń do wyniesienia modelu na określoną wysokość (linki holowniczej ciągniętej przez pomocnika czy też elektrycznej wyciągarki). Model F3K trzymany jest przez pilota za koniec skrzydła i z rozbiegu, ruchem obrotowym, jest wyrzucany dynamicznie w górę. Technika trochę podobna do rzutu dyskiem. Wprawny pilot uzyskuje imponujące wysokości w granicach 50-70 m! Najlepsi na świecie rzucają nawet ponad 90 m! Takimi modelami można też latać rekreacyjnie. Znane są przypadki uprawiania tej konkurencji przez osoby w wieku 70+, które potrafią wyrzucić model na wysokość ponad 40 m. Nie jest potrzebne żadne lotnisko, wystarczy niewielka łąka czy nawet płaski niezadrzewiony fragment parku. Przy dobrych warunkach z takiego niepozornego rzutu można sobie szybować modelem ponad godzinę! Warto zaznaczyć, że dla opanowania sztuki rzucania wystarczy kilka sesji treningowych. Nie istnieje problem hałasu, czy też holowania. Wystarczy jeden rzut i już szybujemy. Dodatkową zaletą modeli F3K jest ich nieduża wielkość i możliwość łatwego transportu – nawet jadąc rowerem. Wszystko to sprawia, że można sobie polatać nawet podczas przerwy na lunch.

Na potrzeby zawodów organizator wybiera zestaw zadań z wykazu opublikowanego w regulaminie, zależnie od liczby zgłoszonych zawodników oraz warunków pogodowych. Najogólniej rzecz ujmując piloci przystępujący do określonego zadania wykonują wiele lotów latając w grupach – po kilka osób jednocześnie. Każde zadanie ma określony czas wykonania (kilka minut). Obserwując zawody jesteśmy świadkami wielu dynamicznych startów i lądowań modeli. Jeśli zadanie jest jeszcze w toku, to piloci szybko lądują i ponownie startują – wszystko po to, by w największym stopniu wykorzystać np. prądy termiczne nad lotniskiem.

Bogdan Wierzba